اعتراف مقدس!!

                      ای سیمای خسته دلان یار کیستی ؟

                              ای  جان  فدای  تو   دلدار   کیستی ؟

                      زاهد نماز و رند و نیاز آردت به پیش

                              ای بی نیاز از این دو خریدار کیستی ؟

                       کاری بکار غیر  نداری و  ای  عجب

                               بی کار هم نه ای ز پی کار کیستی ؟

                        پروانه وار دل و جان ز ما ربوده ای

                             روشن نشد که شمع شب تارکیستی ؟

                        سیمای غمگین دل وجان خلق عالمی

                             اما عیان نشد که  تو  خود یار کیستی ؟

                        آن کیست کز تو ای شه خوبان ربوده دل

               رسوای عالمی شدیم  و  دل هجران دیده ی خود را در جفای بار سنگدل فراموشکار

               چون شمع لرزان نیمه تمام نثار کردیم و به مستی قطرات اشک از دیده فرو ریختیم،

               تا شاید سازنده ی کائنات  را  دل بر این خلقت عاجز تیره بخت بسوزد  و  طرحی نو

               بریزد.

               رسوای عالمی شدیم و به مستی شکوه ها،از خالخ خود آغاز نهادیم تا از فتنه های

               فتنه انگیزش درس عبرتی گرفته بر مشتی پوست و استخوان سخت نگیرد آتشی از

               قطرات سوزان سرشک بر دیده  آنقدر روان ساختیم که شاید شعله های درخشانش

               این جسم نحیف را بسوزاند و  از غم و اندوه یار سنگدلی آزادش سازد ولی افسوس

               که :

                        (( او خفته است و چه داند که در غمش شب هجر

                                                                   چگونه  بر من شب  زنده  دار میگذرد  ))

                ز دست دیده به  هر کجا که  قدم میگذاریم میان سیل اشکش چو  مغروقینی  که

                امواج بی پایانی بر سرشان سایه بیفکند در ظلمات ابدی فرو  میرویم  وه  که این

               فکر چه سرعتی دارد و چه مسافتی. نه آن را در و پیکری باشد و نه بعد و پایانی ،

               بی تامل بیاندیشید و بی دلیل بنویسید،بی سبب نیست که گفته اند:

                       (( ز بسکه سر زده رفتی و آمدی ای فکر

                                                                    تو خانه ی دل من کاروان سرا کردی ))

      تقدیم به عشقم به خاطر تو سکوت را در شب،

                                        شب را در تاریکی دوست دارم

                         به خاطر تو قلب را در سینه و تو را در قلب دوست دارم

                           نمی گویم برایت میمیرم به خاطرت زندگی میکنم

                                        ......................................

               هر شب روشن که ماه دلربا خندد         ای عجب در چهره ی مهتاب میبینم تویی

             خواب نا آرام من آیینه ی تصویر توست          رو به هر سو مینهم میبینم تویی

                                             ........................................

                      ای ماه سپیده روشن شب      روشن چه کنی تو محفل ما

                     کین ماه که نازنین دلهاست      برد دل از غم و غم از دل ما

                                      ..........................................

            اگر در خواب میدیدم غم روز جدایی را          به دل هرگز نمیکردم خیال آشنایی را

                                     ............................................

             آنکه مرا از چشم تو انداخت بی تقصیر        چشم دارم که به این درد گرفتار شود      

                                     ............................................

             ز رغیب دیو سیرت به خدای خود پناهم       مگر آن شهاب ثاقب مددی دهد خدا را

                                     ............................................

                    اگر آمد به جانم هر سه یک بار        غریبی و اسیری و غم یار

                    غریبی و اسیری چاره دارد             غم یار و غم یار و غم یار

                                     ...........................................

         دوباره با یار دیداری تازه گشتن

         غمها برون بردن و باز او را ترک گفتن

         وای بر من که

         وای بر من که چه قدر میترسم از این غم دلسوز جدایی ها

         ای خدا یعنی من

         باید پشیمان باشم از این آشنایی ها !!!

                                    ............................................

              روحی مشوشم که شبی بی خبر ز خویش

                                                         در دامن سکوت به تلخی گریستم

               نالان ز کرده ها و پشیمان ز گفته ها

                                                          دیدم که لایق تو و عشق تو نیستم

                                     ..........................................

       تو میروی و من فقط نگاهت میکنم تعجب نکن چرا گریه نمیکنم بی تو .....،

        یک عمر فرصت برای گریستن دارم اما برای تماشای تو ......،

        همین یک لحظه باقی است و شاید همین یک لحظه

        اجازه ی زیستن در چشمان تو را داشته باشم.

                                   ............................................

              اگر دنیای ما دنیای سنگ است بدان سنگینی سنگ هم قشنگ است....

               اگر دنیای ما دنیای درد است بدان عاشق شدن از بهر رنج است....

              اگر عاشق شدن پس یک گناه است دل عاشق شکستن صد گناه است .

                                     ...........................................

                     آبی تر از آنم که بیرنگ بمیرم از شیشه نبودم که با سنگ بمیرم

                    من آمده بودم که تا مرز رسیدن همراه تو فرسنگ به فرسنگ بمیرم

                تقصیر کسی نیست که اینگونه غریبم شاید که خدا خواست که دلتنگ بمیرم

                                     ............................................

               یادمان باشد اگر شاخه گلی چیدیم وقت پرپر شدنش سوز و گدازی نکنیم

                 یادمان باشد سر سجاده ی عشق جز برای دل محجوب دعایی نکنیم

              یادمان باشد از امروز خطایی نکنیم گر چه در خود شکستیم صدایی نکنیم

                                     ...........................................

                       خیلی سخته که کسی رو دوست داشته باشی اما ندونه ...

               خیلی سخته که عزیز ترین کست ازت بخوا که فراموشش کنی ( آخه چرا )

                خیلی سخته که عشق را از نگاه کسی بخونی ، اما نتونه بهت بگه ...

                                     ............................................

               زمان !  به من آموخت که دست دادن معنی رفاقت نیست .....

               بوسیدن قول ماندن نیست ......

               و عشق ورزیدن ضمانت تنها نشدن نیست

                                            ...........................................

       عزیزم بدان که همیشه غمگین ترین لحظات را عزیز ترین کسانمان به ما هدیه میدهند

                                            ...........................................

           این حکم بدون شاه دل در دستم دل خسته شدم ولی هنوز هستم

                 من منتظرم بیا دلم را بردار تا عهد میان دل خود نشکستم

                                      .............................................

          یک روز عشقت رو دزدیدم و برای اینکه جای مطمئنی داشته باشه آن را در قلبم

           پنهان کردم . غافل از اینکه روزی برای پس گرفتن آن قلبم را خواهی شکست .

                                        ...........................................

            حضرت علی (ع) میفرماید: بیچاره ترین آدم کسی هست که دوستی ندارد

           و بیچاره تر از آن کسی هست که دوستی را که دارد به رایگان از دست بدهد.

                                          ...........................................

                           خدایا آنکه در تنهاترین تنهاییم تنهایم گذاشت خواهشی دارم

                                  تو در تنهاترین تنهاییش تنهای تنهایش نزار

                                          ........................................

                     گریان به کنج خلوت دل میبرم پناه آیا رسد به گوش خدا ناله های من:

                                             در خویش میگریزم و فریاد میزنم

                                         یار من به من برسان !  ای خدای من

    تقدیم به کسی که

                   شمع را

                   به نامش  و به خاطرش

                       روشن میکنم.      

                                     دوستش داشتم همچنانکه باغبان گل

                                  زیبایش را دوست میدارد ، میپرستیدمش

                                همچنانکه عاشقی معشوقه اش را میپرستد...

                       ..، ولی این عشق را بخاطر دوستم برای ابد در دل خود مدفون

                 ساختم و قلب حساس و زود رنجش را باو سپردم. باشد که قدر و قیمت

با آرزوی آزادی و سلامتی وشادکامی

من غم را در سکوت.

سکوت را در شب.

شب را به خاطره اندیشیدن به

 تو دوست دارم.

ای آسمان زیبا امشب دلم گرفته    

از های و هوی دنیا امشب دلم گرفته 

یک سینه غرق مستی دارد هوای باران

از این خراب رسوا امشب دلم گرفته

امشب خیال دارم تا صبح گریه کردن

شرمنده ام خدایا امشب دلم گرفته

خون دل شکسته بر دیدگان تشنه

باید شود هویدا امشب دلم گرفته

ساقی عجب صفایی دارد پیاله ی تو

پر کن به جان مولا امشب دلم گرفته

گفتی خیال بس کن فرمایشت متین است

فردا به چشم اما امشب دلم گرفته